In 1988 hoorde ik in het VARA-programma "Moondogs" de muziek die mijn grote liefde zou worden. KLEZMER! Wim Bloemendaal draaide in twee uren de platen van zijn vader en opname's van de revivalbands uit de USA. Dat was voor mij en Tseard Nauta de aanzet om de klezmerband Di Gojim te beginnen en met dit materiaal konden we zeker twee CD's vooruit. Vanaf dat jaar stamt de vriendschap met Wim. Hij presenteerde in 1990 onze eerste CD in Vierhouten. Toevallig de plaats waar hij een deel van de oorlog ondergedoken had gezeten. In november 1994 hadden we het geweldige idee om met een bus vol fans af te reizen naar Berlijn waar we concerten gingen geven. Ik kon als part-time buschauffeur voor een schappelijke prijs een bus en een extra chauffeur huren. Wim was van de partij. Ik had op afstand logies geregeld. Waaronder een jeugdherberg. Toen de fans hun onderkomen gingen bekijken gingen wij vast de zaal besnuffelen. In de coulissen viel de vriendin van de drummer flauw en was er plotseling rumoer. De jeugdherberg lijkt op een oud SS-kamp met banieren van de Hitlerjugend. Onze Joodse fans zijn in shock. We stellen voor gastgezinnen te zoeken. Aan het eind van eerste concert vragen we het publiek. Iedereen werd ondergebracht. De volgende dag werd een citytour met de bus gehouden met Wim als gids. Hij had jaren in Berlijn gewoond en wist vele wederwaardigheden te vertellen. Het werd een combinatie van Moondogs en Trucks, met de diepbruine commentaarstem van Wim. Een onvergetelijke trip. Ik ben een paar keer bij hem op bezoek geweest in Hilversum en meestal op onchristelijke tijden. Het programma " De verzamelde zenders van Peasens en Moddergat" werd om 5 uur s'ochtends live uitgezonden. We delen de voorliefde voor de Jiddische muziek en oude auto's. Op een winteravond strandde ik met mijn oude Saviem schoolbus in Bussum en werden mijn 4 kinderen door Sharon van warme chocolademelk voorzien. Uiteindelijk was de ANWB mijn redder. Wim is een man met encyclopedische kennis en een ijzeren geheugen. Beste Wim: "Op naar de 100!"
