Adieu Johnny

De sax van Johnny Salomons kreeg ik in 1993 van de moeder van mijn collega Sjaak. Ik diepte de historie van Johnny samen met het Joods Museum Amsterdam op en voelde me met hem verbonden als ik de sax bespeelde. Ik werd gesommeerd de sax in te leveren toen ik Di Gojim in 2021 verliet. Het gezamenlijke verzoek met het Joods Museum en het Joods Kwartier om het instrument een plek te geven in de collectie, als ware het een stolperstein, werd beantwoord met een brief van een advocaat. Ik bel aan op het adres in de Kwelderstraat. Een oudere man in joggingpak met verwilderd haar doet open. Mijn voormalige trompettist Sjaak. Nog even morsig als altijd. Droeg 25 jaar hetzelfde verschoten jasje, stond ooit in de onderbroek van zijn vader de theaterdirecteur te woord terwijl een en ander zichtbaar de vrijheid rook. Ik overhandig hem de saxofoon van Johnny. "Waar staat die naam dan Jaap?" Zeker vergeten dat ik jarenlang het verhaal van Johnny op het toneel heb verteld.

Bij het weggaan vraag ik hem naar de reden om mijn naam en die van Tseard Nauta, de oprichters en voormannen van Di Gojim, uit de biografie te wissen. Alsof we nooit hebben bestaan. Hij heeft geen idee. Tijdens mijn Nickelodeon optreden de dag erna in Oldeboorn eindigde ik met de Nigun van Awraham Soetendorp. De sax van Johnny zingt de melodie, ik zing mee. Tranen rollen over mijn wangen en het publiek voelt de emotie en huilt mee. Zoals Theodor Kramer schreef:"Ich doch müsste meine Wurzeln aus der Erde drehen." Het is klaar! Een nieuwe sax is mij geschonken. Het leven gaat verder. Het levensverhaal van Johnny is te vinden op youtube bij de beschrijving van de video. https://youtu.be/0dFDQ-EWAPA?si=DD4Bz6wIex6KfF1b