Bienvenue Saladin

10 Jaar geleden was mijn goede vriend Hans Roseboom bij ons op visite. We hadden elkaar in 2009 in Roemenië, Blajèl, ontmoet. Hij runde een camping en had een keur aan vlaggen opgehangen van elke nationaliteit die langs was geweest. De Friese vlag trok mijn aandacht. We zochten met ons gezin een slaapplek. Na wat polyglotair armpje gedruk, konden we elkaar in het Nederlands verstaan. Hans was een oud-RodeKruismedewerker die het een ander had meegemaakt. Een joviale vent. 10 jaar geleden bood hij mij een saxofoon ter gebruik aan. Een Selmer Mark VI. Het neusje van de zalm. Ik aarzelde. Ik had tenslotte Johnny (zie blog Adieu Johnny) en dacht nog steeds mijn muzikale leven met hem te slijten. En dan zo'n instrument in de kast? Nee, ik stelde voor een aanstormend talent het instrument te gunnen.

Hans is enkele jaren geleden overleden. Nu ik het einde zag naderen van het bespelen van Johnny en hoopte dat die een plekje in het Joods Historisch Museum Amsterdam zou krijgen, moest ik op zoek naar vervanging. Ik belde Wilma, de weduwe van Hans, met de vraag of de sopraansax nog bij haar was. Dit was het geval. Ik wou hem kopen. Maar dat was niet mogelijk. Wilma zei dat de sax er nog was omdat ie op mij wachtte. Dat was Hans zijn wens. Ik was overdonderd. Thuis gekomen nam ik hem onder de loep. Google lens. Ik zag een gek embleem dat Google naar Saladin deed verwijzen. De grote Saladin? Ik vroeg Wilma naar de herkomst van de sax. "Heeft Hans in Bagdad gekocht op een veiling van aan lager wal geraakte Iraakse familie." Dus ik ging van een 'joodse'sax naar een 'islamitische'! Johnny had soul, 'neshomme'. In Saladin zal ik een Jiddische ziel moeten blazen. Les extrèmes se touchent! Ik heb weer een verhaal om op te diepen. Merci Hans!