De kleine grote man

Het was rond 2002 dat ik benaderd werd door een Jeugdproductiehuis uit Amsterdam om een voorstelling voor 'Het Concertgebouw' te maken op basis van teksten van Judith Herzberg en onder regie van Frans Weisz. Ze waren voor mij geen onbekenden. 'Leedvermaak' was de film op basis van teksten van Judith die Frans regisseerde. Mij werd gevraagd de muziek te schrijven. Mijn toenmalige band Di Gojim om het uit te voeren. Ik kon mijn geluk niet op. Tegelijkertijd bekroop me de angst niet te kunnen voldoen aan het hoge niveau van deze kanjers. Eerst moest de muziek worden geschreven. Ik ontmoette Judith in haar appartement aan het Vondelpark. In de lommerrijke serre bespraken we liedteksten. Grappige, minimalistische, beeldende teksten. Een mooie uitdaging. Ik was onder indruk van de volkomen ongedwongen wijze waarop ik werd benaderd. Dit was toch een grote schrijfster en dochter van de beroemde Abel. De muziek vormde zich op een natuurlijke wijze uit de teksten. In een week stonden ze op papier.

Het verhaal gaat over een tirannieke vader, die het huis verlaat en terugkeert in de veronderstelling dat hij een nieuw gezin aantreft. Ik zou die vadser spelen en de moederrol werd aan Bodil dela Parra toegedacht. Ook niet mis. Toen kwam de eerste repetitie. De kennismaking met Frans Weisz verliep zo als dat meestal gaat met echte grote geesten. Ontspannen en geïnteresseerd. Een man met gochme en een ontwapenende humor. Met begripelijke aanwijzingen werd het geheel in elkaar gedraaid. Kleinere rollen werden door de bandleden ingevuld. Vooral het paard en de marechausse waren hilarisch. De voorstelling werd een groot succes. Zo groot dat het stuk een paar jaar later hernomen werd.

Het tweede project met Frans kende een jarenlange aanloop. Het zou gaan over het Jiddisch Staatstheater van Moskou. Sandra Geller een gevluchtte Russische journaliste benaderde mij na een concert met dit project. Ik benaderde de Joodse Omroep en vroeg Frans of hij de regie wilde doen. Sandra had originele partituren en libretti. De onderhandelingen waren moeizaam. Ik zocht Frans op in zijn grachtenpand aan de Prinsengracht en we bedachten de mooiste ensceneringen. Onbetaalbaar. De Joodse Omroep verdween in de EO (GOTSPE!) en het geld eveneens. Een gehaaide producent pikte de ideeën, gaf Sandra en mij het nakijken en Frans wrochtte uiteindelijk een slap aftreksel van alle mooie plannen. We hadden nog wel een telefonisch contact en Frans wou langskomen in Eymoutiers. Ik begreep dat later dat zijn gezondheid snel achteruit gegaan is. Mooie herinneringen blijven en Frans leeft door in zijn films. (Ik heb een 16mm copie van Charlotte)