Als er een chanson is dat de mensheid verdeelt, is het wel "Ne me quitte pas." Je houdt met volle teugen ervan of je walgt van zoveel pathos en gesnotter. Wat ook niet helpt zijn de larmoyante covers, gezongen door "grote sterren, met een onverteerbaar Engels accent. Of slechte vertalingen. Sommigen hebben het gezongen na op fonetische wijze kennis te hebben genomen van de inhoud. Dit lied is onvertaalbaar. Je moet het "hertalen" naar de beelden en gevoelens die bij je cultuur en taal passen. De tekst geeft zelf al aan aan hoe klein we ons moeten maken. We mogen misschien als schaduw van de hond ons pootje optillen en er overheen pissen.
Voor iedereen zijn er associaties te vinden bij de beelden die dit lied oproept. Mijn enige openbare uitvoering van dit nummer vond plaats bij een bedrijfsfeest, waarbij iemand simultaan een leuk bedoelde exegese uitbeelde. Helaas had ik me teveel ingeleefd en lette niemand meer op de later zo jammerlijk verongelijkte cabaretier.
Op de eerste maandag in juni ontdekte ik op het spoorwegemplacement achter ons huis een veldje met het schitterende slangenkruid.
Het was warm, maar ik ontdekte maar een bij. Toen was de associatie gemaakt. Als de laatste bij ons verlaat, zijn onze dagen ook geteld. Een ode aan de bij!! Ne me quitte pas!!
Dan hebben we ook geen vlinders meer.
En wat ons dan nog rest is een verlaten nest.
https://vimeo.com/422121109
